A casadura.

O encontro foi agradable xa que se comentaron as anécdotas e todos alegres, non sei ben por ónde se foi derivar ó tema pero a risa foi moi ben recibida. A historia foi como casi sempre das relacións dos homes e das mulleres e que ahora había moi poucos casamentos. E así empezou a relatar a historia verídica  o redactor todo cheo de razón.

Antiguamente a xente casábase unha vez e era para toda a vida fora ben ou mal había que aturar, pero miña nai contoume que súa tía casouse, tuvo dous fillos e quedou viuda. Ata aquí podería ser a historia de tantas mulleres pero ela encontrou de novo alguén que lle fixo tilín ,e apareceu alguen que a  consolou do seu mal e volveuse a casar. Algo completamente normal para quen quere refacer de novo a súa vida. Todo correcto, pero a mala sorte quixo que enviudase de novo. Volveu a quedar sola e desconsolada xa non sabía como seguír a vida pero o destino nunca se sabe o que ten preparado e ela non estaba disposta a renderse tan fácil así que Cupido tiroulle de novo as flechas e o seu corazón volveu a later de novo. Acudeu de novo  xunto ó señor cura a pedír os papeles para pasar pola vicaría  xa que era moi religiosa e quería cumplír como católica e non había razón que o impedira. Chegou toda ilusionada e fixo a súa petición e a resposta do cura non se fixo esperar.

Eu non teño ningún problema por darche os papeles, pero   levas tres e xa tes 72 anos, non será cousa de ír parando?.

Pero a muller estaba animada e decideu probar sorte por terceira vez ,e de novo estaba escrito que este terceiro marido acompañara ós anteriores ó paraíso.

E o noso contacontos dí que menos mal que ela pasou a vida mellor, que senón sabe Dios cantos chegaría a coleccionar.

 

 

 

 

 

Morogos.

A historia aconteceu fai moitos anos, ainda eu era unha moza e non casara. Había que levar a cabra ó castrón e tocounos a meu irmau e máis a mín. Era lonxe e puxemos pés ó camiño para acabar canto antes xa que a ningún dos dous nos facía moita ilusión ír. Pero as órdenes de noso pai foran claras e a cabra esperaba toda alegre como si presentira o viaxe.

Así que alá fomos, pero cando xa faltaba pouco para facer o xuntoiro, atopamos unhos morogos e eu ca fame que levaba, non me puden resistir. Habíaos en poucos sitios e quería aproveitar a ocasión. Comín e comín con moita satisfacción e a mandas, pero mentras o alimento entraba  o meu mundo empezou a dar voltas, doíame a cabeza, o estómago, os ollos volvíanseme pequeniños  e o corpo decíame non máis, mellor todo fora  e eu non entendía que pasaba. Sólo me quería deitar e que me deixaran durmir. Ata que me dei conta  q  pillara unha talanquera  grande como o mundo, e quedei deitada xunto a unha fonte mentras meu irmau foi levar a cabra. Xa non sabía si rír ou chorar, quen me iba decír a mín que ca boa pinta que tiñan ben coloradiños e maduriños tuveran tantos grados.

Nunca máis os volvín a comer e ainda e hoxe o día que non os podo ver diante. Mi madriña que mal o pasei!!!. Sólo espero que a cabra o pasara mellor ainda que eu non a acompañara jajajaja. Polo menos algo bo sacamos aquel día que ela veu preñada jajaja.

 

Prima morto che senza…

A comida transcurreu entre risas, boa compañia  e viño de uvas recollidas a mil metros de altitude.

Houbo moitas conversacións e ó pertenecer a diferentes mundos, de todo se aprendía e ahora tocoulle ó italiano facélo.

O relato era sencillo pero para él non o foi tanto, cando escoitou abreu os ollos como platos e a súa cara  era de terror jajaja. Saber que os gatos machos se capan entre sí foi o detonante de tal imaxe. Non entendía tal aberración e imaxinábase no seu sitio así que a súa resposta inmediata foi;

Primeiro morto que sin os meus….

Aventuritas.

Ai que bos recordos da miña xuventude, decía o noso protagonista. Quen me dera volver como de vinte anos polo menos eses sí que eran tempos!!!Porqué desde que o sol se pon, pouco día queda. Pero que me quiten o bailado…

Eso sí, paseino moi ben. Desde que enviudei e teño unha moza fai 16 anos ou 17 xa non me acordo ben… deille duro.

Recordo un día con unha que non era nada guapa, pero un día que estabámos nun hotel tuven que taparlle a boca que berraba como unha tola e  eu todo avergonzado díxenlle:

Cala hoh, que ainda han pensar as da limpeza que che pego!!!.

Eso sí, valeu a pena.

Eu sempre iba preparado ca miña mantiña  no coche para tratar ben a compañía, non fora a coller frío e despois non poder volver. E trataba de que marchara contenta xa que eu quería máis días. E algunha axeitábase ben, sen embargo outra había que poñéla ó rego como quen dí…

Pero dou gracias a Dios porqué non hai cousa máis bonita que a muller e que felices nos fan. Pero eu esta si esta me deixa que seguro vai ser por culpa dela…xa non quero máis enredos. Ahora xa me costan as posturitas e prefiero algo máis tranquilo, mellor ver unha película ou unha cena e menos movemento .Pero a ver que o opina o jefe jajaja.

O que me vale e que o que decido son  eu, que él e un mandado jaja.

 

Tiña que ser.

O ambiente transcurría tranquilo e entre risas e chistes,e a compañía moi agradable. Falábase de todo e xa me doía a barriga de rír ,pero aínda non acabara o repertorio.

Contou unha historia que fora real. O caso  foi que un home saleu de marcha un fin de semana, pasou unha boa noite  e o que as forzas deixaban xa de acompañálo, xa que facía verdadeiros esforzos estar dereito pero un día era un día… Así que decideu á altas horas da madrugada volver para a súa casiña. Os pés xa lle doían e sólo soñaba con ver a súa camiña, era cerca así que foi dando un paseíño ca axuda da boa temperatura que  o relaxaba  mirando as estrelliñas.  Pero algo o sorprendeu de camiño…unhas luces con un furgón aparcado, interrumpiron o seu momento.Él non se parou, porqué entendeu que o problema era dos que iban en vehículo. Máis o destino tiña algo preparado para él….

Achegouselle un guardia e dou a orden de facer a proba do alcohol, o protagonista todo tranquilo, fixo o que lle mandaban todo cheo de razón. Cumpleu e xa iba marchar cando a Benemérita o mirou con cara de poucos amigos, e o invitou amablemente a pasar ó furgón para realizar as probas pertinentes xa que esta, dera negativo. Fixo o que lle mandaban e de novo o resultado foi o mesmo.

Milagro!!!  O home viña todo torcido, medía a carretera dun lado ó outro….cóstaballe traballo falar… que estaba pasando?.

Estaba claro viña como unha cuba, a culpa era dos aparatos que non medían ben pero o persoal tiña que demostrálo para poder multálo, cómo iban facer?

Máis nestas andaban cando o noso protagonista xa non daba máis de tantas veces que o fixeran subír, soplar, e baixar para tomar o aire,  que nunha destas que xa estaba abaixo e co medo de ter que volver á subír co traballiño que lle costaba, achegouse á orella do axente  sabedor de secadra buscar o pau para o lombo ,e mal como pudo, díxolle:

E que eu son así!!!.

 

 

POUCA ANSIA.

A tarde non estaba moi fría, máis ben eran temperaturas agradables, non acordes ó mes no que vivíamos,  así que antes de tomar o café, decidimos ír a dar un pequeno paseíño. Propuxen ír a tentar a suerte que sempre me anda esquiva e como levaba na carteira a miña primitiva que fago normalmente os jueves e levo unha para mírar e como nunca sale premiada, xa fago outra… por si acaso se lle ocurre á fortuna acompañarme nese día, non vaia  a ser que haxa un milagro.

Así que a persona que me acompañaba, tamén se animou e sacou as súas posibles papeletas gañadoras, e colocounas amorosamente no lector. Esperávamos ver, no premiado como sempre pero sorprenderónnos as palabras : “Consulte en ventanilla”

Uff, mi madre que nervios!! Seguro que está tan premiado que o lector xa non e capaz de poñer máis ceros pensamos. E volveu a revisar por si acaso, de novo o mismo mensaje. Estaba claro, algo estaba por pasar. Sin perder máis tempo e co corazón a punto de salírlle pola boca,e prácticamente abríndo xa a carteira, bolso, bolsillos… en fín o que fixera falta… acatou as órdenes da máquina. Detrás da ventanilla, un mozo ben guapo e ca súa sonrisa de Colgate, estudiou detenidamente a quiniela e  respondeulle amablemente:

“Mire, sínto pero esto non está premiada, está caducada desde o ano 2011”.

As caras quedaron descompostas e deron paso ás risas máis fondas da alma. Entre as dúas personas non foran capaces de fijarse en tan “tonto” detalle. Cando a persona interesada se repuxo, solicitou unha nova aposta, e o mozo todo amable cumpleu o seu desexo non sin antes recordarlle que pasara a revisála antes de cinco anos, por si acaso…

 

Despistes culinarios.

O meu protagonista de hoxe esperou o día con ansia e esmerouse nos preparativos da súa festa. Todos os anos cadraba ben, celebración do santo e do cumpleanos. Qué maís se podía pedír? Dous por un. Eso sí, sería como xa viña sendo costumbre nunha área recreativa acompañado da súa xente, e si acompañaba o tempo, aínda se podía dar un bañiño.

Xa empezou uns días antes encargando o churrasco na carnicería que despois faría él personalmente, a famosa empanada de bacalao nun dos establecementos con máis premios , e o seu postre preferido, as rosquillas noutro posto de renombre, ensalada, bebidas e café,compoñían  o menú.

Xa non faltaba nada, estaba todo controlado. O día anterior xa empezou a recoller as cousas que encargara, para chegado ó momento non esquecer nada. Pero o víspera xa a cousa dou avisos que algo íba a andar mal. O pobre do home pensou que por ser día festivo, a panadería non lle faría a empanada e encargouna un día antes. Mal feito!! Falloulle a memoria porqué sabe de sobra que non hai festivos para estes grandes profesionales. Así que habería que comer a empanada resesa, -“bueno, que todos os males foran eses” – díxo este gran cociñeiro. E dispúxose a facer o lume para quentar a parrilla para que a carne se fora facendo lentamente que é como mellor sabe.E asi cando chegaran os invitados, puderan degustar o maravilloso manxar. Colleu o saco de carbón todo cheo de razón e cando o iba a botar, casi lle para o corazón!! Pero que era aquelo? Non se parecía nada a carbón, esto non era normal. Menos mal que mirou antes porqué o que alí veu fíxo que a súa alegría rematara de golpe e o enfado dera paso. Pero pouco lle durou cando o contou, a risa abreuse paso con forza ó descubrír que producto de querer que todo estuvera perfecto, e andar apurado, o levara a non mirar o que collía e lle botara a mau a un saco de pienso para poñer  huevos as galiñas e non o carbón.

Un fallo técnico

 

 

 

A aventura estaba a punto de rematar, fora un día cheo de emocións, nervios,  ilusión… pero xa se estaba en marcha para a volta.

Os huéspedes xa apuraban os últimos detalles de recoller as pertenzas e dar o último vistazo para que non quedara nada e coller o autobús cara á terriña.

As miñas protagonistas de hoxe foron moi lixeiras e acabaron antes que ninguén. Mentres esperaban a saída, relaxáronse nos asentos do hotel, facendo tempo. Compartíran habitación e xa entregaran a tarxeta-chave en recepción. Nada facía presaxiar o susto.

Ao cabo dun tempo, unha delas díxolle á outra:

– “Oíches, e sabes unha cousa, que me está parecendo que  perdín a dentadura”?

– Como dís? Dílle a compañeira. Pero logo ti non sabes se a tes na boca, e logo cando almorzaches non te deches conta se che faltaba?

– Pois non, di a afectada. Eu como almorcei todo blando, fun comendo ben… pero agora noto algo raro na boca e non estou segura.

– Pero bota a mau e mira hoh, que se non a tes hai que ir buscala porque se van  as da limpeza acaba na lavandería ou peor aínda, na basura.

– Eu sei que cando me deitei saqueina, e envolvína nunha servilleta que deixei debaixo da almofada pero agora non estou segura de se a teño na boca.

A compañeira, vendo que a cousa se poñía fea  e o tempo apremiaba, achegouse a recepción intentando explicar o caso da mellor maneira posible sen perder a compostura e aguantando a risa .O conto ben merecía unha boa risada pero agora era o momento de actuar. E cando xa levaba uns eternos minutos co seu relato, a señorita que a escoitaba amablemente  detrás do mostrador abriu a mau e entregoulle algo envolto nunha servilleta.

Por fín!! Aparecera a dentadura e xa a muller podía respirar aliviada por non ter que ir gastar os cartiños de novo ao dentista, e tamén a alegría de poder morder todo o que se lle puxera ao alcance. Ahora xa podían rir a gusto e tranquilas. O susto xa pasara, pero non lle viría mal a compra dun sensor  por se a volve a perder.

A sorpresa.

A noite prometía, a sala estaba chea de xente e era hora de tomar uns cubatas para empezar a noite. Na barra, a xuventude arrimábase para pedir algo que lle alegrase para saltar a bailar á pista.

Eu era un deles, tiña ganas de divertirme e ligar algo si podía. Despois de tanto estudiar toda a semana, ben merecido o tiña. Así que púxenme en acción. Fomos todos xuntos a barra e cada un colleu o que lle pedía o corpo, bebemos tranquilos hasta unha certa hora. Aínda sonaban as rápidas e eu esperaba polas lentas, era unha maneira de… refregarse sanamente. Logo duns sorbiños máis chegou o momento. Xa levaba tempo contemplando entre luces e sombras unha rapaza que me gustaba e tiña uns aires diferentes das compañeiras de grupo. Así que apurei o que quedaba no vaso e alá me fun todo decidido a pedirlle a bailar, non levaba moita esperanza que me dixera que sí, pero por intentálo que non quedara. E como por arte de maxia, aceptou. Eso xa me puxo contento, xa estaba no bote, podía chegar a cousa a máis pero tiña que me comportar e non facer o tolo coma sempre. Así que, “calma decíame a mín mismo, e non te aceleres que se che vai notar e despois perdes as ocasións todas”.

Empezamos a bailar algo separados e a cousa iba ben. Pero, según iban pasando o tempo e a peza seguía os nosos corpos íbanse pegando máis. Eu empezei a estar algo molesto, cada vez que rozaba unha perna miña ca dela sentía a presencia incómoda de algo largo,gordo e duro que me molestaba pero que non lograba ver co efecto das luces que cambiaban de colores moi rápido. Xa me estaba tardando en acabar a peza, quería largarme canto antes. E por fín acabou. Sentínme liberado, despedínme como puden da rapaza e escapei o amparo dos meus compañeiros que seguían na barra e non sospechaban nada do difícil momento que eu acababa de vivir. Non puden máis e conteillo a un deles, co que máis confianza tiña. Díxenlle que aquela moza tiña un bulto sospechoso e que me puxera moi nervioso. O meu amigo en vez de axudarme, non se lle ocorreu máis que botarse a rir coma un descosido e o único consello que me dou foi que volvera e lle preguntara a rapaza en cuestión, que non marchara ca duda para a casa. Non o vía claro, pero tamén me picaba a curiosidade e armeime de valor e pregunteille.

As pernas temblábanme e tiña medo da resposta ,pero ela respondeu toda tranquila:

-¿Ah, dís o bulto este?

– Sí, ese que me molestou todo o baile.

– Eso non e nada hoh, e que pola tarde fun apañar á herba e levei a pedra de afíar a  gadaña  no bolsillo do pantalón, cando salín pola porta para vir para a discoteca ,vín que a deixara na entrada e non me acordara de gardala no seu sitio, así que como non me daba tempo de volver para atrás que me estaban esperando, e tiña medo que a roubaran… metínna no bolsillo e tróuxena conmigo que aquí está segura.

 

 

 

 

A Sagrada Familia

Xa chegou de novo, non sei as veces que da a volta. Son recordos de nena e que aínda co paso do tempo me siguen facendo ilusión. E a caixa da Sagrada Familia, vai pasando de casa en casa onde bota unha noite e se acostumbra a encenderlle unha veliña ou “mariposa”-que consiste nun vaso de auga con un pouco de aceite e unha mecha metida nun redondel de corcho e un plástico gris como o das veliñas individuales- para que estea iluminada toda a noite. Ríndeselle  culto porque´e unha visita digna de coidar. E unha honra que veña a casa. Trátase da imagen da Virgen María, San José e o Neno Jesús que están debaixo dun árbol que non logro saber cal é. Están adornados por unhas floriñas artificiales para adornar, teñen un cristal por diante para que non se lle poida tocar, imagino que para prevenir que se deterioren.Veñen nunha caixa de madeira e cérrase con un alambre. Para o seu transporte ten unha asiña pola que se colle, e así cerradiño, non corre peligro ningún.

Penso que xa quedan poucos sitios onde se siga mantendo esta tradición e a mín gústame que non se perda. Non sei ben de onde sale, sólo sei que da voltas por toda a parroquia.

Recordo que tiña outra caixa e era de color castaño oscuro, co tempo foise deteriorando e tamén o cristal, polo que como estaba roto, a xente botáballe cartos, normalmente 5, 10,… pero nunca se vía unha de 100  ou de  500  pesetas  e menos billetes.Despois alguén fixo unha ofrenda e encargou esta nova caixa pero xa viña moderna, traía o caixón para si querías botar… algo, que tuveras sitio dabondo, e ca súa correspondente pechadura. Algo lle debeu pasar que ahora trae unha cinta aislante negra agarrando o caixón porqué senón, abrése. Pero quen pode querer roubar nesta caixiña si non ten nada que levar?