A tarde non estaba moi fría, máis ben eran temperaturas agradables, non acordes ó mes no que vivíamos, así que antes de tomar o café, decidimos ír a dar un pequeno paseíño. Propuxen ír a tentar a suerte que sempre me anda esquiva e como levaba na carteira a miña primitiva que fago normalmente os jueves e levo unha para mírar e como nunca sale premiada, xa fago outra… por si acaso se lle ocurre á fortuna acompañarme nese día, non vaia a ser que haxa un milagro.
Así que a persona que me acompañaba, tamén se animou e sacou as súas posibles papeletas gañadoras, e colocounas amorosamente no lector. Esperávamos ver, no premiado como sempre pero sorprenderónnos as palabras : “Consulte en ventanilla”
Uff, mi madre que nervios!! Seguro que está tan premiado que o lector xa non e capaz de poñer máis ceros pensamos. E volveu a revisar por si acaso, de novo o mismo mensaje. Estaba claro, algo estaba por pasar. Sin perder máis tempo e co corazón a punto de salírlle pola boca,e prácticamente abríndo xa a carteira, bolso, bolsillos… en fín o que fixera falta… acatou as órdenes da máquina. Detrás da ventanilla, un mozo ben guapo e ca súa sonrisa de Colgate, estudiou detenidamente a quiniela e respondeulle amablemente:
“Mire, sínto pero esto non está premiada, está caducada desde o ano 2011”.
As caras quedaron descompostas e deron paso ás risas máis fondas da alma. Entre as dúas personas non foran capaces de fijarse en tan “tonto” detalle. Cando a persona interesada se repuxo, solicitou unha nova aposta, e o mozo todo amable cumpleu o seu desexo non sin antes recordarlle que pasara a revisála antes de cinco anos, por si acaso…
marsanpilo 