O meu protagonista de hoxe esperou o día con ansia e esmerouse nos preparativos da súa festa. Todos os anos cadraba ben, celebración do santo e do cumpleanos. Qué maís se podía pedír? Dous por un. Eso sí, sería como xa viña sendo costumbre nunha área recreativa acompañado da súa xente, e si acompañaba o tempo, aínda se podía dar un bañiño.
Xa empezou uns días antes encargando o churrasco na carnicería que despois faría él personalmente, a famosa empanada de bacalao nun dos establecementos con máis premios , e o seu postre preferido, as rosquillas noutro posto de renombre, ensalada, bebidas e café,compoñían o menú.
Xa non faltaba nada, estaba todo controlado. O día anterior xa empezou a recoller as cousas que encargara, para chegado ó momento non esquecer nada. Pero o víspera xa a cousa dou avisos que algo íba a andar mal. O pobre do home pensou que por ser día festivo, a panadería non lle faría a empanada e encargouna un día antes. Mal feito!! Falloulle a memoria porqué sabe de sobra que non hai festivos para estes grandes profesionales. Así que habería que comer a empanada resesa, -“bueno, que todos os males foran eses” – díxo este gran cociñeiro. E dispúxose a facer o lume para quentar a parrilla para que a carne se fora facendo lentamente que é como mellor sabe.E asi cando chegaran os invitados, puderan degustar o maravilloso manxar. Colleu o saco de carbón todo cheo de razón e cando o iba a botar, casi lle para o corazón!! Pero que era aquelo? Non se parecía nada a carbón, esto non era normal. Menos mal que mirou antes porqué o que alí veu fíxo que a súa alegría rematara de golpe e o enfado dera paso. Pero pouco lle durou cando o contou, a risa abreuse paso con forza ó descubrír que producto de querer que todo estuvera perfecto, e andar apurado, o levara a non mirar o que collía e lle botara a mau a un saco de pienso para poñer huevos as galiñas e non o carbón.
marsanpilo 