Os sentimentos da ausencia.

Levo tempo sin pasar por aquí por diversas circunstancias. Pero hoxe vouno facer para levar a cabo un consello de quen me quere moi ben e sempre me dí: “Mari, escribe os teus sentimentos, porqué cando o vexas escrito o teu corazón estará un pouco máis libre do dolor. Vou a probar,vou a compartílo con tod@s vos.Non perdo nada e espero que me sirva a superar esta triste situación. Penso que será coma unha terapia. E un tema do que evito falar, porque´me produce moito dolor, pero dalgunha maneira teño que facer para seguir ca miña vida adiante.

Estas palabras van dedicadas a alguén que quero con locura ,que xa non está con nós neste mundo ,e que  a súa ausencia despois de tantos anos,me sigue provocando dolor.

Onte fíxo 18 anos, cómo pasa o tempo!! Aínda parece que foi onte que nos deixáches para sempre e prematuramente. Deixáches de respirar sin previo aviso, o último día da festa da nosa parroquia, a misma hora que debías coller o avión para un país estranxeiro no que levabas 11  anos e que tan ben te acollera.  Que gran dolor!!!  Que desgracia!! Nunca antes probara tal sentimento.Pensei que se me partía o corazón, parecía unha pesadilla! Eu sólo quería despertar e ver que todo fora un mal soño, pero o día pasaba e as cousas íbanse sucedendo unha tras outra sin pausa.

Houbo que preparar todo e facerche a despedida. Tod@s estábamos nunha nube. Eu recordo que parecía unha zombie, non era eu, facía as cousas coma un robot e sólo quería escapar e berrar o máis fuerte posible. Ésta foi a miña reacción cando o soupen. A miña cabeza iba a estallarme. Eu aínda non estaba reposta da miña grave operación e non podía pensar claramente. Sólo quería que  tí me falaras e me dixeras que todo iba ben, cómo che díxen antes de deixarte no hospital para vir a buscar as túas cousas para facer o ingreso, cousa que non dou tempo por desgracia. Cánto me culpei por non chegar a tempo!!!!! E aínda hoxe me sigue pesando no corazón. A forense díxo que nada se pudera haber feito, foi fulminante. De mil personas tocáballe a unha, e esa por desgracia… fuches tí. Seguía sin creelo, a culpa comíame por dentro. Tí pedírasme que si te quería non te levara o hospital, na última vez sufríras moito e non querías volver, fíxéranche probas demasiado dolorosas para nada. Pero porqué che fíxen caso? Si non te houbera escoitado non perdíamos o tempo en dar voltas con outros médicos e o mellor podían haber intentado unha operación. Polo menos intentálo!! A forense, os médicos… todos intentaron convencerme que nada se podía haber feito, pero a miña conciencia xa quedou manchada para sempre. Sï, cumplínche o gusto a tí, pero quedei destrozada.

Sígote buscando ca mirada entre a xente, sigo esperando que veñas nas vacacións, e en Navidad. E doume consuelo a mín misma  decíndo: ” si non veu desta, virá para a próxima” pero… nunca pasa. Ahora teño que ser consciente que esto acabouse fai moitos anos e non vas volver por desgracia. E non podes imaginar o gran dolor que me produce, teño que ser realista dunha vez e pasar página por moito que me doia. E unha pena que me consume por dentro lentamente e os recordos siguen estando na miña mente. Non podo visitar os lugares os que fun contigo, ver as túas cousas, a roupa… que aínda conservo. Sei e sínto que tí non quererías que eu vivise esta pena eternamente porqué tí estabas chea de alegría, ilusión e sempre ca túa sonrisa na cara. Que dulce eras! Enfadeime moito con Dios, xa non creía nel porqué te levara, pero o fina do túnel oscuro e o paso dos anos, alguén moi querido me fíxo recapacitar e ver que ÉL non te levara, sinon a maldita enfermedad que non te deixou neste mundo para que disfrutaramos de tí.

Foi moi duro ir a recoller as túas cousas a ese país, que ahora tamén forma parte da miña vida gracias a tí. Pero gracias @s amig@s que tí deixáches e outros que fíxen despois, conseguín leválo mellor. A súa axuda foi moi importante , estarei sempre en deuda e agradecida.

O dolor  ahora e menos intenso pero a túa ausencia sigue sendo dura. Pensei que o paso dos anos lograría sacarme algo de malestar, pero sólo conseguín que o dolor fuerte dos primeiros tempos se atenúe co tempo.Xa e algo.

Sempre decías que o día que foras para o ceo, volverías convertida nunha mariposa libre e voadora. Sígote buscando nelas cando vexo algunha revolotear o meu lado, quero pensar e sínto que estás o meu lado. Porqué si non penso así, volveríame tola. Tamén te busco nas personas que teñen parecidos contigo e o meu corazón late con forza porqué sínto un pouco de alivio, aínda que son consciente que todo forma parte dun engaño, pero que me axuda a levalo mellor.

Cando che levo flores e falo contigo na soledad do sitio onde estarás para sempre, as lágrimas sempre veñen os meus ollos, pero logo paso pola fonte da nosa capilliña e alí lavo os ollos para que ninguén vexa que sigo chorando.Non quero que os da casa sufran, aínda que tod@s seguimos con dolor.

Nunca te olvidarei e sempre te levarei no meu corazón. GRACIAS POR TODO O QUE COMPARTIMOS E NON ME ABANDONES.

Advertisement

“Ulideiras”

O día estaba frío e pasado con auga pero a compañía logrou que entrara en calor e ca risa aínda máis.

Menos mal que o café con leite estaba quentiño e os acompañantes eran agradables, a tarde propiciaba unha conversa chea de emoción. Puxen a orella a funcionar cando empezou a falar.

A conversa iba de olfato así que prometía.

-Ai, eu teño unhas “olideiras” que para can de caza non tiña precio.!!

As risas sonaron na cafetería e os que estaban de lado miraron para nós.

-Vouvos contar o que pasou na miña casa un domingo. Celebrábamos un cumpleanos con atraso e para esa ocasión compramos unhos centolos ben cheíños, daba xenio vélos, xa se comían cos ollos!! Así que …. maus a obra!!

Todo estaba disposto para preparálos, pero…. que era ese cheiro? Parecía que viña do centolo!! Seguro que era unha falsa alarma, tiña pinta de moi fresquiño. Puxen o nariz a funcionar e fíxen a inspección na cociña… non podía ser, o cheiro levábame sempre ó marisco que me decía “cómeme”

Non recordo as veces que o “arrecendín” e as voltas que lle dei. Hasta llo metín nas ventas a todos os da casa para ver si era eu a  que lle fallaba a pituitaria.

Eu xa me estaba poñendo negra, con todos os cartos que gastara e encima non os podíamos comer. Decían todos: ” a ver si imos morrer co raio dos centolos” Así que co medo no corpo, alguén dixo:

-¿E si llos damos ó Moro?

O Moro é  un dos cans máis vellos,así que si algo pasaba por mala suerte… pois polo menos os seus últimos momentos da vida… comera marisco.

Mirámonos todos e … finalmente tomamos a decisión.O can, nin que o ventara que xa levaba un cacho co fuciño e cas patas levantadas. Sólo lle faltaba poñer o babeiro.

Así que lle dei o primeiro, empezou a comer con moita ansia e de vez en cando miraba para nós como decindo: ” qué faría eu para merecer esta festa” e nós a cada bocado que metía na boca…contabamos que en calquera momento…  o pobre… iba para o outro mundo. Pero os centolos acabarónse, os minutos pasaban e o can cada vez lambía máis o fuciño. Acabou e deitouse ca barriga ó sol, fora un gran domingo para él. E para nós…. un desgraciado problema de “ulideiras”.

A ancla

Eu xa vín que o home non viña nada ben… os seus ollos pequenos e cheos de cansancio delataban que a noite anterior non durmira moito. Por eso, dada a nosa confianza, pregunteille a causa do seu malestar.

-Vai todo ben? Non parece que durmiras moito, eses ollos están tan rojos coma unha “p….” de can jajajajaja. Díxen eu toda chea de razón.

Él botouse a rir polo meu comentario e pola comparación.

-Pois a verdade e que a noite foiche moi pero que moi pequena e encima rebulideira.

-Cómo de rebulideira?

-Moito, jajajajaja. Mira, eu salín de festa non, pero ca idea de tomar unhas copiñas, coller un puntiño e divertirme, nada máis. Pero… a cousa descontrolouse e… bufff, non sei  nin cómo cheguei á casa!! Ó peor e que a malditas cousas non paraban de dar voltas, a habitación,a mesita, a lámpara… mi madriña, aquelo parecía un muíño. Encima, o estómago está revolto coma si comera un boi e teño un dolor de cabeza que me mata!! Sabes que che digo? Non penso coller outra borrachera aínda tan pronto, que as consecuencias son criminales. Pero o que máis me “j…” e que se fixera o da “ancla” non o había pasar tan mal.

– O da ancla, e que é eso?

– Ah, non o sabes? Pois mira, refiérese, a que cando un está borracho deitado na cama, ou no sofá, tamén vale, hay que botar un pé fora e poñélo no chau, eso é unha “ancla”, quere decir que consígues un punto de apoyo e todo che deixa de dar voltas. Claro que a teoría está moi ben, pero…. porque´demonios sabendo que é o que teño que facer, non me acordo de facélo hasta o outro día que xa non me fai falta?

Sentimentos de Lourdes

Bueno, xa fai moito tempo que non paso por aquí. E ahora xa vai sendo horas que termine o que empecei, quedei parada no relato de Lourdes e a ver si son capaz de seguir, vouno intentar.

Quedáramos na basílica que conta cas magníficas capilliñas. Cando salimos xa nos diriximos cara a onde están as fontes de auga. Hai unha fila larga e están empotradas na parede. Alí acumuláse a xente para coller auga e levála para as súas casas.  Ó lado está un local onde se poden ofrecer misas ou ofrendas. Tamén se encontra dentro de este recinto un compartimento ónde hay velas de variados tamaños.Seguimos un pouco para adiante e xa vemos a protagonista da historia. A Virgen de Lourdes na súa gruta , no interior vése onde nace o manantial de auga que está cuberto con unha tapa de cristal e iluminado pola noite.  Tamén hay unha mesa para celebrar a misa. A xente pasa en fila tocando a gruta e por debaixo casi da Virgen que está a unha altura considerable. É moi emocionante!!

Salimos da gruta onde se respira paz e tranquilidade e dirixímonos o lugar onde se queiman as velas ofrecidas. A continuación chegamos o que lle chaman as piscinas. Alí, teñen unha especie de “pilón” no que os voluntarios logo de axudarche a desnudarte si non eres capaz e tapandote cunha tela, te introducen na auga. E ahí pasa unha cousa que para os que creemos, é impresionante! A persona vai envolta nunha tela mollada  que cubre como si fora unha toalla que se envolve ó redor do corpo desde as axilas hasta as rodillas -no caso das mulleres- e da cintura para abaixo, no caso dos homes, e pasa á auga. Esto non ten nada de raro si non fora porqué cando sale do baño… non necesíta secarse. Está sec@!!! Xa sei que é difícil de creer. Eu tampouco o creía hasta que o probei, xa fai moitos, moitos anos. Levo moito tempo contando e a xente non o creía. Pero levo tres anos indo seguido e cada ano ven un ou dous incrédulos convencidos. Por algo será!!

E unha das situacións que máis me emocionan e ver á xuventude de diferentes partes do mundo facendo de voluntarios e axudando ós minusválidos, cegos… que non conocen de nada. Eso sí que é ter forza de voluntade e afán de axudar.

Este ano cas inundacións chegou a auga hasta a gruta, e non sei cómo estará todo, pero de verdad vos digo que é un sitio que merece a pena visitar, aínda que non se sea católicos ou non se crea. Eu levaba moitos anos indo e logo parei uns anos, pero… cada vez que volvo… sempre encontro algo novo, e non me refíro a construccións. Si non… á paz, vivencias, momentos, amistades, forza, ánimo…En definitiva, un empuxón para seguir vivindo.

Descripción Santuario

Neste artigo,vou describir  un pouco como e o Santuario de Lourdes, e o “Origen del Santuario: una persona y unos hechos”, para que vos fagades unha idea do que pasou alí no ano 1858 e aínda hoxe despois de tanto tempo se sigue visitando o lugar e con moita fe.

O recinto e moi grande, 52 héctareas privadas, ten dous portóns principales que están abertos desde as 5:30h hasta a medianoite. Pero podese acceder a gruta desde unha pequena entrada que está situada xunto a casa dos capelláns,

Cando se entra pola porta de S. Miguel, o primeiro que se ve e un pequeno museo a mau direita donde se recrean en imágenes como de arcilla os pasos das aparicións a Bernardita, a pastora a quen se lle apareceu a Virgen. Seguindo máis adiante hai como unha rotonda dónde se colocaron cruces de moitos tipos co nombre de moitos países que por alí pasaron. Seguimos andando e a esquerda encontramos a entrada para a iglesia de Pio X  que e subterránea e ten capacidade para 25.ooo personas. A direita encontráse a de S. José ,semisubterránea e nela collen 450 personas e 80 sitios para enfermos,que teñen postos preferentes ,sillas rodas, camillas, cegos…

Seguindo este camiño xa estamos dentro da magnífica explanada -que ten capacidade para 40.000 personas- e onde se ve perfectamente unha virgen coronada no medio. Está con flores naturales todo o redor, flores que lles plantaron e as que lles regalan os fieles. E desde alí xa se ve perfectamente a basílica que conta con dúas rampas a cada lado de 130 m. de largo como si foran dous brazos que pretenden abrazar  a cada peregrino como único e especial. Con esa idea foi construída de esta maneira particular. E conta con tres capillas superpostas cos nombres: a do Rosario, Inmaculada Concepción e a Cripta. Un lugar de vistas impresionantes. Basílicas de Lourdes.

A paz espiritual

Bueno, levo xa moito tempo sin pasar por aquí, e non e por falta de historias, pero… non tiña ganas de escribir. Dediqueime a outras cousas, amistades novas, vivencias, viaxes… e agora decidín que e hora de compartir algo do que vivín con tod@s vós.

No mes de Junio fun visitar un lugar moi ESPECIAL para mín, e xa a quinta vez que vou, pero non me aburre, porque alí e algo ÚNICO!!  E cada ano que volvo, sempre encontro algo novo, e non me refíro a monumentos. Si non que a Virgen sempre me regala algo novo, e estou moi agradecida. Cando chego e todo ilusión, pero a última noite xa me poño triste por que teño que marchar e non sei si podrei volver o ano siguiente.

O lugar chámase o Santuario de Lourdes . O sitio e espectacular, pero que pasa alí?E sólo un lugar máis de culto? Un negocio da iglesia? Non, podo asegurar que non. Cando fun a primeira vez eu tiña 17 ou 18 anos, e desde logo que non entendín nada do que alí vivín, porque eu sólo quería ir de discotecas e non rezar tanto rosario, que sempre me acababa aburrindo ou medio dormida.

Visitan este Santuario miles de personas de todas as partes do mundo, que van en peregrinación por distintos motivos, fe, curiosidad,  pedir unha gracia, unha esperanza de curación… e a dar gracias tamén polos favores recibidos. Como foi no meu caso.

Tuven a gran fortuna de fai moitos anos viaxar a sitios que lles chamaríamos os católicos “ESPECIALES”. Hai un dito que dí que si unha persona visita estes tres sitios que son: Roma (o Vaticano), Terra Santa e Santiago de Compostela,xa pode morrer tranquilo porque xa cumpleu. Eu teño cumplido, pero… podo asegurar que en ningún sitio de estes se sínte o que se sínte en Lourdes, porque alí… hai algo … que atrapa, envolve, atrae… Sólo sei que hai que vivílo para entendelo, e moi difícil explicar con palabras.  A definición perfecta sería: ” a paz da alma”

Xusto no momento de entrar no recinto do Santuario respírase paz e tranquilidade, pero nada comparado como cando se chega xunto a Santiña que está nunha gruta , e alí… e… como entrar noutro mundo! De feito enfrente pasa o río e éste fai ruido todo o recorrido, excepto cando pasa diante da Santiña, alí vai completamente en calma!

E impresionante ver a xente con que fe van, e o silencio sepulcral que se mantén. E un sitio de oración, de meditación, de estar con un mismo… de encontro ca nosa Nai do Ceo.

Ou tamén de simplemente disfrutar do relax do lugar. Claro que moit@s pensarán: ” E fará falta ir tan lonxe para relaxarse ou facer un encontro ca Virgen”?

Festa de Hoy-Vas

Xa hai días que veño matinando na idea de poñer a festa de Hoy-Vas  no meu blog, con ela empecei casualmente este blog fai aproximadamente un ano. O balance foi positivo hasta agora ,aínda que a veces perdo de escribir historias por medo a faltar o respeto. E aínda que estos días non están sendo os mellores ,e a miña saúde xunto ca fiebre teñenme atontada e moi agotada … teño que escribir estas palabras para que o vexa quen queira, e si quere acercarse a este santuario poida facelo.

Todos os  anos se celebra en Piloño a Festa do Santuario de Hoy-Vas que son tres días , o primeiro e o día da Ascensión que cae sempre un jueves e máis  os dous domingos siguientes. E moi bonito porque esta Santa e a única que eu conozco que non quere a porta cerrada e polo tanto está aberta día e noite, eso si, protexida por unhas reixas a través das cales se pode ver perfectamente. Eu, concretamente espero todo o ano por esta festa, e espectacular!! E eso que agora xa se perderon algunhas tradicións, como o de “poxar” unha cantidade de cartos por obxectos de gran valor, ou incluso unha vaca. E algo que eu aínda recordo e que, ofrecían os nenos pequenos cando non andaban ou non falaban no seu tempo, e deixabánlle na fonte a roupa que traían posta ou nova que despois se podía poxar, e eses cartos iban parar para a axuda da festa da Santiña.

Ten habido unhas festas moi grandes, e fíxoxe unha gran reforma co paso dos anos ,pero … ela todo o merece.

Estos tres días estarán amenizados polos Gaiteiros e o Coro de Piloño. Mañán concretamente acudirá o Obispo de Tui, que e do Ayuntamiento de Vila de Cruces.  Tamén contaremos ca presencia das dúas bandas do Concello, a Artística de Merza e a de Puente Ledesma, que nos deleitarán ca súa música e alegría.

Bueno, pois queda dito, e esperemos que nos acompañe o tempo, porque como dí o refrán: ” Si chove pola Ascensión, día sí e día non,  corenta días son”.

Esperemos que a Santiña faga un milagro e a poidamos sacar a Procesión. E xa sabedes, si queredes conocer esta magnífica capilla do ano 1826, quedan tod@s invitad@s!!.

Xogar a mamás e a papás.

A amistade e moi importante para mín, dí o meu protagonista, e como tal hai que demostrala, os amigos para telos, hai que coidalos.

Ben dito,sí señor.

-Bueno Mari, vouche contar o que me pasou o outro día.

– Pois adiante , son toda oídos.

-Mira, o asunto empeza así. O outro día achegaronse a mín dúas amigas miñas moi preocupadas, porque anduveran xogando…. e non as tiñan todas consigo.

-Cómo xogando preguntei eu? a que xogaron?

– Ai, Mari Mari, xogando a ….a aquelo hoh!

-Explícamo, porque eu non sei a que xogaban.

-Boh,  a  mamás e papás.

-Ah, claro claro, eu non entendía.

-Sí,sí ti faite a despistada. Bueno, o que íbamos. Estas amigas pedíronme o favor si lle iba comprar dous test de embarazo. Cómo non? respondín eu, sin problema ningún. E alá marchei para a farmacia todo cheo de razón. Cheguei,  pedín , e recalqueille que eran dous. O farmaceutico moi educado e coa sonrisa de orella a orella díme:

-Bueno chaval, que haxa sorte eh!

E eu quedei sin palabras…. cómo explicarlle que non eran para mín, nin eu era o futuro pai?

Menos mal que as probas saliron ben, todo fora unha falsa alarma. Pero a mín aínda me resoan as palabras do farmaceutico  nos oídos. Buffff, menos mal que eu non era un dos interesados que se non… levaría o corazón nun puño hasta que apareceran os resultados. Mira eche ben certo o refrán: ” non as  fagas, non as temas”.

A lección

Ó rapaz cóstalle ter os ollos abertos, non fai máis que remexerse na silla.  E como o conozco e  a curiosidade pode conmigo, pregunto:

– Ola, atópaste ben?

-Eh?, sí, sí responde atropeladamente, e que… a noite foi moi pequena.

-E logo, fuches de marcha?

– Fun,fun e paseino ben aínda que entre a resaca que traía e a putada que me fixo miña nai estou reventado.

– Pero,a ver, que che fixo logo?

– Mira nós fomos de marcha non, e eu díxen para mín, – hoxe teño que controlar e beber moi despacio por si acaso, así rendeme máis o vaso e non me da a tentación de coller outro, e tamén o alcohol non sobe tan rápido.

– Moi ben pensado.

-Sí , sí, moi ben pensado e certo, pero… claro… as cousas da casa non dan cas da feira e cando me xuntei cos utros … alá vai… eu son débil e… o resultado foi que pilleina gorda, tuvemos que parar tres veces no camiño para que eu vomitara, e encima como chegamos ás nove da mañán, miña nai díxome:

– Ai mira tí a que boa hora chegas, e perfecta! xa que estás levantado e vestido ,vas e recolles a leña e colocala ben posta!

-Cóooomooo? díxen eu que casi nin a vía nin a escoitaba. Non ,non, aquelo non podía estar pasando, miña nai estábase pasando, eu xa son maior de edad, hasta cando me pensaba seguir controlando?

Pero como si me lera o pensamento dixo:

-En canto vivas nesta casa cumplirás unhas reglas,oíches, non me valen as lerias esas que xa eres maior de edad,si eres grande para unhas cousas, para outras tamén.

Bueno, pois non era nada,a cabeza estallábame e o meu corpo berraba: “túmbate,túmbate e durme a mona! pero…  había que cumplir, o que mandaba, mandaba e eu …a obedecer.Mi madriña, e que duro e traballar, e mellor estudiar mil veces!!! estás o quente, non fas esforzos físicos, estás sentado… que máis se pode pedir.  Esto sirveume de escarmento, de aquí en diante, teño que estudiar máis , para que non me manden traballar, non emborracharme e non vir tarde. Esto prometínmo a mín mesmo…. e vouno cumplir… hasta… a próxima.

 

 

 

Palabras

Fai moito tempo que quero facer unha recopilación de refranes ou versos que se decían  fai moitos anos e que me gustan. Algúns usábanse cando se cocía o pan, cando salía o sol… ou simplemente para pasar o tempo darredor do lume ou da artesa.

 

Nin de mozo nin de vello

nunca te sentes na pedra

que algún xa se sentou,

e nunca dela ben contou.

O tempo douno Dios

e facer facémolo nós.

 

Sol  solecito,

calientame un poquito

para hoy para mañana

para toda la semana.

 

Miña nai doume unha tunda

co aro dunha peneira

teña vergoña miña nai

que ven  a xente da feira.