Está Jesucristo reunido cos apóstoles e dílles:
– Mañán subiremos o monte Sinaí, e cada un deberedes levar unha pedra!
Os apóstoles como vos mandados, fíxeron o que o Maestro lles mandaba.
Cada un colleu unha pedra e subeu con ela. Cando chegaron, Jesús dixo:
-Ahora vou a facer unha bendición e as vosas pedras, quedarán convertidas en pan.
Pois sí, dito e feito. Todos os apóstoles non cabían en sí de contentos menos Xudas, que como levara unha miniatura, así era o pan. Non lle chegaba nin a muela do xuízo.
Qué rabia!!! Porque non lle avisaran? Esta xente desde logo non eran de fíar!
Pasaron os días e Jesucrito falou de novo:
-Collede cadansúa pedra que volvemos de novo o monte.
E alá marchou Xudas en busca da pedra máis grande, non quería que lle pasara coma da outra vez. Nesta ocasión, iba ser él o gañador. Empezouse o camiño, era moi longo e con tanto peso, doíalle o lombo, pero, non importaba o sacrificio si a recompensa o merecía.
Logo de moito andar e subir, chegaron. Jesús, tomou a palabra:
– Vou bendecir de novo, así que collede as vosas pedras e sentadevos nelas!
Xudas non entendía nadiña, pero fíxo o que o maestro mandaba.
Moito sudou para sentarse naquel penedo, que tanto traballo lle costara subir! Pero, xa estaba ali, e morrerían todos de envidia cando viran o seu pan. Estes pensamentos rondaban pola súa cabeziña e o sorriso de triunfador aparecía na súa boca, cando escoitou decir:
– E hoxe queridos discípulos meus, toca sándwich!
Non, non podía estar pasando esto!
Cómo era posible, decía o apóstol para os seus adentros. Con todo o que me esforzei, e non me sirveu de nada! Co boa persona que son eu, e que recompensa levei! O mundo virou do revés!!
marsanpilo 